हिँडे जति बाटो मेरो ...

हिँडे जति बाटो मेरो

Image Credit -- Google

नहिँडेको त खै कसको- कसको ...

छ यो जीवन हिँडनु मै छ
हिँडेर कहीँ न कहीँ पुग्नु मै छ
पछाडिका पाइलाहरुमा मेटिए पनि
अगाडिका पाइलाहरुमा भेटिनु मै छ
जीवन बाँच्दै जाँदा अनुभूत हुने
मिथ्या र सत्यको मेल रै'छ

हिँडे जति बाटो मेरो
नहिँडेको त खै कसको- कसको ...

अँध्यारोमा ढल्-पल् ढल्-पल्
छचल्किन खोज्ने ए मनको रारा !
आफ्नै छायाँ पनि हराउछ
नलागे सम्म आकाशका जून-तारा
थोरै मुस्कानले बाटै उज्यालो
धेरैले त झन् जीवन सारा

हिँडे जति बाटो मेरो
नहिँडेको त खै कसको- कसको ...

Read the transcreation in English in Mad Swirl

Earth

is a 
beautiful poem
where i see—or read—or seek poetry
like poetry
in a poem.

पानीपन

डाँडा र खोँचहरु

हराएर जान्छन् पानीमा जसरी

जसरी आउँछन्

हावा / वतासको अघि- अघि

फेरि उचालिएर तरङ्गमा

टिलिक् पिलिक्

रङ

र टलकहरु

टल्किन्छन् जसरी

नाच्दै- खेल्दै हातेमालो गरेर

थाक्दैनन् जसरी

दिनरात

मार्छन् साउती जसरी

स- साना केटाकेटीहरुलेजस्तो

भुलिदिन्छन् जसरी 

छिनकोछिनमै

धार र खोबिल्टाहरु

लाग्छ— उसै गरी

भुलिदिऊँ

नराम्रो-

भित्र राम्रो खोजूँ

आफू-

भित्र राम्रो बनूँ

रङहीनता-

भित्र रङ देखूँ ...

लाग्छ— पानी बनूँ,

मात्र पानी !

र जाऊँ

पानीकै

कञ्चन देशमा

जहाँ

भएर पनि

न डाँडा- खोँचहरु छन्

न उफान छ रङहरुको

न छन् धार र खोबिल्टाहरु;

छ त केवल—   

पानीपन ।

हिमाल भर्सेस् पहाड

हिमाल भन्दा
कता हो कता राम्रा हुन्छन् पहाडहरु

ठिक्क उचाइ ठिक्क हुन्छ
धेरै अग्लिएपछि त धारैधार हुन्छ
धारमा टेक्न / समाउन पुगियो भने
नराम्रोसँग काट्छन् तिनले
झुक्याएर भीर-भड्खालामा पार्छन् तिनले
झर्यो भने माथिबाट चिसो हिउँको पहिरो

नदीमुहान नै थुनिन सक्छ / पड्किन सक्छ
तल तल भक्कानिन सक्छन् गाउँबस्तीहरु
सास फेर्नै गार्हो गराउने हुन्छन् हिमचुलीहरु
तिनको बिस्वासमा मर्दै नमरी मरेजस्तो हुन्छ
हेर्दा देखिने स्निग्ध र शीतल यी हिउँका चुचुराहरु
अनुभवमा सार्है कक्र्याउने हुन्छन् / पोल्ने हुन्छन्

हिमाल भन्दा
कता हो कता राम्रा हुन्छन् पहाडहरु

कति हो कति पहाडहरुद्वारा
उचालिएका यी चि S S सा कैलाश पर्बतहरु
हरियाली देखिसहँदैनन् — जहिल्यै पनि
एउटै सुर हुन्छ यिनीहरुको — कसरी कक्र्याउने
र कसरी भगाउने छिटो- छिटो मान्छेहरुलाई
आफ्ना छुद्र / दरिद्र अनुहारहरु देखाएर ?

जबकि, पहाडहरु आफ्नै काखमा
एउटी ममतामयी आमाले जस्तो हुर्काउछन् हामीलाई —
हर त्यो कुरा दिएर
जो आवस्यक हुन्छ हामीलाई; हो —
हिमालबिनाको पहाड र पहाडबिनाको हिमाल
हुनै सक्दैन, तर फेरि पनि पहाड ... पहाड नै हो !

हिमाल भन्दा
कता हो कता राम्रा हुन्छन् पहाडहरु ...

Should It Be Like This?

Under the umbrellas of

mushrooms

there are

ants awaiting

the rain

to stop;

nearby

is a cast(l)e of termites.

Should it be like this?

Standing as a Tree

I am—

between two extremes of
emotions—

temporizing

in this

branching tree
that’s one with my
Earth and sky.    

पातहरूको एक दिन

Photo credit-- Google

बाटोभरि परैसम्म
छिर्केमिर्के, राता-पहेँला
पातहरु

चर्याप् चिरिप्प्
चर्याप् चिरिप्प्
चकमन्न ...

Sweet Sweat

Photo credit-- Google

I've tasted
drops of sweat
trickling down
my swollen arms
and rough fingers
onto the hoe
to beds of soil
to green leaves
to
succulent
or
ambrosial
fruits and crops.

This sweet taste.

**

(With edits from Diane Smith of Grey Sparrow)

Love for Peace

I am
in love with Peace!
but she’s not in love with me.

Who else or what else
is not?

This culture of
camouflage that I’m part of,
I detest it.

This part of the world that did not listen to me,
that I did not listen to.

These hollow
cores of culture, fruits of maladies.

Ring of pollution. Depletion of
moral layers.

Is it the decadence of
religions? Masquerades
of terrorism? Dramatizations
of dirty politics? Abductions of
Truth and Love?

Or this
Villain Time … This Villain Time
that is mad for Power—Power of Victory—
so mad
that it forcibly corners
and then
commits a brutal rape of Innocence—if it doesn’t get
what it wants …

Or is it
the Providence of Divine Grace?
The Providence that just
looks on (enjoying?)
the agonies and cries
of so many poor beings …
like me.

**

(In Romanian, translated by Daniel Dragomirescu, poet, translator and editor of Contemporary Literary Horizon)

Golden Morning

i.

When mountains,
in unison, carry

the sun on their shoulders

only then
is there

a golden morning.

ii.

Shafts of sunlight

penetrate
the dark woods—

here,
on this exotic Earth,

Nature’s 
kaleidoscopic brush

paints the canvas: such
magic!

iii.

Everything’s
psychedelic.

The birds
chirping,
rivulets
burbling,
the breeze
combing,
butterflies
fluttering,
in love with this
young light.

I breathe in
the wild
sweet
fragrance. 

iv.

Such a veil

transects the ashen
village

far below
where my folks live

surrounded by these
creped, giant hills

and a river
monster . . .

with no road
to the Capital.

**

(With edits from Diane Smith of Grey Sparrow) 

Call Me a Madman!

“Call me a madman!” he cried—

“All of my oeuvre
is witness to myself: A Kalidas*
cutting a worm-eaten, societal branch, sitting
on the wrong end of it. You must have
guts to do that!

Kalidas
is not a myth, but a real rebel: a powerful metaphor
of rebellion
used as a powerful weapon
by conformists,
by hypocrites!

Call me a madman!
Because I think—

not of the pain

I’ll incur to myself
but of the cure
I might be able
to bring for all.”