— हरीश अधिकारी
कुँडुलिएर
आफैँलाई खाइरहेको सर्पजस्तो
बनेको छु म सहर ।
हिजो
तमासले उचालिएर
धृतराष्ट्र धरहरा
धुलोपिठ्ठो हुँदा,
सडी-गलिरहेका गल्लीहरुमा
जेलिएका
बाङ्गाटेढा, अटसमटस घरहरु
बेतोडले बजारिँदा
छत-छतमै, कोठा-कोठामै
रिँगटा छुट्ने गरी मनमुटु हल्लिएपछि
हराएको सातो खोज्दै...
गाउँ पसेँ ।
उति बेला पनि साथमा
पछ्याउदै आएका
करुण क्रन्दनहरु थिए ।
आज
टाउकै माथि चडेर विज्ञानको
यो के अट्टहासले हल्लायो फेरि...
झल्झली सम्झाइदियो—
बन्दी बनेको
बुद्ध-देशमा
भोकले नाघेका सिमानाहरु,
आगो बिहिन म सहर
आफैँ आगो भएर
जलाएका भोकका पुत्लाहरु...
सँधैका सास्तीहरु...
सम्झिएरै होला
भाग्दै-भाग्दै
गाउँकै शरणमा, बाआमाकै गोडामा
शिर थमाउँन आइपुगेको छु ।
मरेर आधीसरो !
कठै !
देश बाहिरका सहरहरु—आफन्तजनहरु
कसरी बाँच्लान्
पूँजीवादको पक्षघाती पञ्जाबाट ?
लडेर व्याधिले
बेवारिसे लास हुनबाट ?
'सहर...
उहिले उँदी
त सङ्कटको निदानै पो हुन्थ्यो,'
भन्नुहुन्छ
गाउँकै लयमा आमा
चिँढिनुहुन्छ
बत्तीको नखरामा,
भन्नुहुन्छ—
'हुँदैन हौ... यो बिजुलीको भर !
यो पनि सहरबडै आउने न हो,
मूल साँचो यसको
तेतै त होला !'
आमाको मुखबाट यसरी
फुत्त फुत्किएको सत्यले
यो समय
सबै भन्दा बढी हल्लाएको छ
म सहरलाई ।
*******
